English Grammar In Urdu

Beschrijving van English Grammar In Urdu

Engelse grammatica is de manier waarop betekenissen gecodeerd zijn in wormen in de Engelse taal. Dit omvat de structuur van woorden, zinsdelen, clausules en zinnen, tot aan de structuur van hele teksten.
Er zijn historische, sociale, culturele en regionale variaties van het Engels. Divergenties van de hier beschreven grammatica komen voor in sommige dialecten. Dit artikel beschrijft een gegeneraliseerde huidige standaard Engels - een vorm van spraak en schrijven die wordt gebruikt in het openbare discours, inclusief uitzending, onderwijs, entertainment, overheid en nieuws, over een reeks registers van formeel tot informeel. Er zijn verschillen in grammatica tussen de standaardvormen van British, American en Australian English, hoewel dit minder kleiner zijn dan verschillen in vocabulaire en uitspraak.
Modern Engels heeft grotendeels de inflitional case-systeem van Indo-European in de inning Gunst van analytische constructies. De persoonlijke voornaamwoorden behouden morfologische behuizing sterker dan enige andere woordklasse (een overblijfsel van het meer uitgebreid Germaans geval van oud Engels). Voor andere voornaamwoorden, en alle zelfstandige naamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en artikelen, wordt de grammaticale functie alleen aangegeven door woordvolgorde, door voorzetsels en door het 'Saksische genitieve of Engelse bezittelijke' (-''s). [1]
Acht "woordklassen" of "delen van spraak" worden vaak onderscheiden in het Engels: zelfstandige naamwoorden, determiners, voornaamwoorden, werkwoorden, bijvoeglijke naamwoorden, bijwoorden, voorzetsels en conjuncties. Zelfstandige naamwoorden vormen de grootste woordklasse en werkwoorden de op een na grootste. In tegenstelling tot veel Indo-Europese talen hebben Engelse zelfstandige naamwoorden geen grammaticaal geslacht.
Naamwoorden, werkwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en bijwoorden vormen open klassen - woordklassen die gemakkelijk nieuwe leden accepteren, zoals het zelfstandig naamwoord celebutante (een beroemdheid die de modecirkels bezoekt), en andere vergelijkbare relatief nieuwe woorden. [2 ] De anderen worden beschouwd als gesloten klassen. Het is bijvoorbeeld zeldzaam voor een nieuw voornaamwoord om de taal in te voeren. Determiners, traditioneel geclassificeerd samen met bijvoeglijke naamwoorden, zijn niet altijd als een afzonderlijk deel van de spraak beschouwd. Interjecties zijn een andere woordklasse, maar deze worden hier niet beschreven omdat ze geen deel uitmaken van de clausule en zinstructuur van de taal. [2]
Engelse woorden zijn meestal niet gemarkeerd voor woordklasse. Het is meestal niet mogelijk om te vertellen vanuit de vorm van een woord welke klasse het behoort, tot op zekere hoogte, in het geval van woorden met inflitionele eindes of afgeleide achtervoegsels. Aan de andere kant behoren de meeste woorden tot meer dan één woordklasse. RUN kan bijvoorbeeld dienen als een werkwoord of een zelfstandig naamwoord (deze worden beschouwd als twee verschillende lexemes). [3] Lexemes kunnen worden verbogen om verschillende grammaticale categorieën uit te drukken. De Lexeme-run heeft de formulieren runs, ren, runny, runner en hardlopen. [3] Woorden in één klas kunnen soms worden afgeleid van die in een andere. Dit heeft het potentieel om aanleiding te geven tot nieuwe woorden. De Noun Aerobics heeft onlangs aanleiding gegeven tot het bijvoeglijk naamwoord aerobicized. [3]
Woorden combineren om frases te vormen. Een uitdrukking dient typisch dezelfde functie als een woord van een bepaalde woordklasse. [3] Mijn zeer goede vriend Peter is bijvoorbeeld een zin die in een zin kan worden gebruikt alsof het een zelfstandig naamwoord was, en daarom een ​​zelfstandige uitdrukking wordt genoemd. Evenzo functioneren bijwoordige uitdrukkingen en bijwoordelijke uitdrukkingen alsof ze bijvoeglijke naamwoorden of bijwoorden waren, maar met andere soorten zinnen heeft de terminologie verschillende implicaties. Een werkwoordsuitdrukking bestaat bijvoorbeeld uit een werkwoord samen met eventuele voorwerpen en andere personen; Een voorzetseluitdrukking bestaat uit een voorzetsel en zijn aanvulling (en is daarom gewoonlijk een type bijwoordelijke uitdrukking); en een determinatorfrase is een soort zelfstandig naamwoord-uitdrukking die een determiner bevat.