Quincy Jones songs

W karierze obejmującą ponad siedem dekad, Quincy Jones zdobył swoją reputację jako renesansowy człowiek amerykańskiej muzyki. Odkąd wchodząc do branży jako aranżator na początku lat 50., wyróżnił się jako banknoter, solowy artysta, sideman, piosenek, producent, kompozytor filmowy i executive etykiet. Szybki spojrzenie na kilku artystów pracował - Miles Davis, Frank Sinatra, Hait Basie, Lesley Gore, Michael Jackson, Peggy Lee, Raya Charles, Paul Simon i Aretha Franklin - ujawnia niezwykłą różnorodność swojej kariery . Został nominowany do nagród 80 Grammy, i zdobył 27 w kategoriach, w tym najlepszy instrumentalny występ jazzowy dla "spaceru w przestrzeni" (1969), producent roku (1981) oraz album roku dla thrillera Jacksona (1983 ) I jego własne z powrotem na bloku (1990). Poza studiami nagrywania, produkował główne zdjęcia, pomogły stworzyć serię telewizyjną i pisemne książki, w tym Q: autobiografię Quincy Jones (2001). Indukcee w Rock and Roll Hall of Fame (2013), kontynuował produkcję i nagrywanie, przyczyniając się do piosenki "Zachowaj się do Reachin '" dla dokumentalnego Quincy: życie poza miarą (2018).
Tak się czuję O jazzowym Quincy Delight Jones, Jr. urodził się w Chicago, Illinois 14 marca 1933 roku W jego wczesnych nastolatkach Jones zaczął uczyć się trąbki i zaczęli śpiewać lokalną grupą Ewangelii. Do czasu ukończenia szkoły średniej w 1950 r. Jones pokazywały wystarczającą obietnicę, aby wygrać stypendium do szkoły muzycznej opartej na Bostonie Dom Schillinger (który później stał się znany jako School Muzyczna Berklee). Po roku w Schillinger, Jones przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie znalazł pracę jako aranżator, wykresy pisania dla hrabiego Basie, Cannonball Adderley, Tommy Dorsey i Dinah Waszyngton. W 1953 r. Jones zdobył swoją pierwszą wielką przerwę jako wykonawca, kiedy został dodany do mosięjskiej części orkiestry Lionel Hampton obok rolnika Jazz Legends Art i Clifford Brown. Trzy lata później, Dizzy Gillespie stukał Jonesa, aby grać w swoim zespole, a później w 1956 r., Kiedy Gillespie został zaproszony do złożenia dużego zespołu wybitnych międzynarodowych muzyków, Diz wybrał Quincy, aby prowadzić zespół. Jones wydali również swój pierwszy album pod jego własnym imieniem w tym roku, zestaw do ABC-Paramount zatytułowany w ten sposób jest jak czuję się o jazzu.
w 1957 r. Jones przeniósł się do Paryża, aby studiować z Nadią Boulanger, amerykański kompozytor amerykański z rekordem utworu Gwiezdnego w kształceniu kompozytorów i przepustowości. Podczas pobytu we Francji, Jones podjął pracę z francuską etykietą Record Barclay, gdzie wyprodukował i zaaranżował sesje dla Jacques Brela i Karola Aznavour, a podróżując amerykańskimi artystami, takimi jak Billy Eckstine i Sarah Vaughan. Praca Jonesa dla Barclay wrażeniem zarządu w Rekordy Mercury, amerykańską etykietą powiązaną z francuskim nadrukiem, aw 1961 roku został nazwany wiceprezesem Merkurego, po raz pierwszy Afroamerykanin został zatrudniony jako dyrektor wyższy niż wyższy poziom przez główną amerykańską firmę nagrywania. Jones zdobył jedną ze swoich pierwszych dużych sukcesów pop, kiedy wyprodukował i zorganizował "To moja impreza" dla nastoletniego wokalisty Lesley Gore, co oznaczało jego pierwszy znaczący krok od jazzu do większego świata muzyki popularnej. (Jones również freelanced dla innych etykiet na boku, w tym zorganizowanie wielu niezapomnianych boków atlantyckich dla Ray Charles.) W 1963 r. Jones zaczął badać, co stało się owocnym medium, gdy skomponował swój pierwszy wynik filmu na kontrowersyjnym dramacie Sidneya Lumeta ; pójdzie do pisania muzyki na 33 filmy fabularne.
Równie dobrze może być huśtawka w 1964 r. Praca z hrabiego Brazie doprowadziła go do zorganizowania i prowadzenia sesji dla albumu Franka Sinatry, jak dobrze, we współpracy z Basie i jego orkiestrą;